Datum interview 2024
“Ik heb geen pink meer maar verder gaat het uitstekend.” Voormalig professioneel pianist Ivo Janssen valt maar meteen met de deur in huis. Een half jaar geleden is zijn linker pink operatief verwijderd. “Na drie chirurgische ingrepen was ik door mijn behandelopties voor die vinger heen. De kromstand bleef terugkeren. Bij de voorlaatste ingreep is ook een huidtransplantatie gedaan maar desondanks kwamen de klachten binnen een jaar terug. De chirurg had dat nog nooit zo snel zien gebeuren. En daarna bleef alleen de optie van de amputatie over.” Vlak voor die ingreep gaf Ivo nog een laatste officiële concert. “Niemand heeft er iets van gemerkt, vertelde mijn vriendin.” Ook in de stadia daarvoor had Janssen zijn klachten altijd goed kunnen camoufleren. En vandaag de dag lukt piano spelen nog steeds met negen vingers. “Tot mijn eigen verbazing kan ik vrijwel alles van Bach nog spelen. Maar de professionele carrière was na de amputatie echt passé”, vervolgt hij. “Ik heb ook geen behoefte meer aan een comeback.”
Accepteren
Accepteren is het toverwoord bij omgaan met Dupuytren, stelt Ivo. “Als je dat doet valt er goed mee te leven. Ik heb het geaccepteerd en me er mee verzoend. En gelukkig heb ik er bij mijn nieuwe hoofdactiviteit geen last van. Ik ben nu bouwvakker en kan met beide handen – Janssen heeft ook rechts Dupuytren maar die is stabiel – alles doen wat ik wil. Alleen heb ik sinds het verliezen van de pink aan de linkerkant een minder stevige grip op een hamer. Maar gelukkig kan ik vrijwel alles met beide handen.” Janssen is bezig met de verbouwing van een 100 jaar oude Gelderse boerderij en heeft daar zijn fulltime dagbesteding van gemaakt. Ook in de periode dat Janssen nog professioneel piano speelde, was hij al een verdienstelijke doe-het-zelver. “Maar nu is het dus mijn broodwinning. Binnenkort is de klus klaar en dan verkoop ik de woonboerderij. En daarna koop ik weer een andere boerderij om op te knappen. Er gaat dus eerst veel geld in voordat er iets uitkomt want ik verdien pas bij verkoop”, lacht hij.
De muziek blijft
Gevraagd naar de rol van muziek in zijn ‘nieuwe’ leven meldt Janssen dat die groter is dan hij zelf had verwacht. “De ene periode zit ik bijna dagelijks achter de piano en dan weer maanden niet. Ik speel ook viool in twee strijkkwartetten en dat gaat wonderbaarlijk goed. Zeker als je je bedenkt dat je voor viool normaal vier vingers gebruikt en ik heb dus maar drie. Mensen verbazen zich daar over.” In familiekring kreeg Janssen al wel eens de vraag hoe hij zou reageren als hem wordt gevraagd om nog eens op te treden. “Ik denk niet dat het gebeurt, maar dan zou ik ja zeggen. Maar dus niet als comeback. Misschien nog eens een keer voor m’n kleinkinderen.”
En over familie gesproken: Janssen’s moeder, z’n zus en diverse ooms en tantes hebben ook Dupuytren. Hij realiseert zich dan ook terdege dat een van zijn (klein)zoons de ziekte kan ontwikkelen. “Ik hoop dat er echt een keer een oplossing wordt gevonden. Al was het maar een ingreep die het proces van Dupuytren tot staan kan brengen. Ik ben daarom heel nieuwsgierig naar de uitkomsten van dat onderzoek naar radiotherapie.”